Ta strona używa ciasteczek (cookies), dzięki którym nasz serwis może działać lepiej. Dowiedz się więcej       

Hare Kryszna

ISKCON

uniwersalna duchowość

rozwój duchowy

bhakti-joga

joga

Bóg

religia

mantra

reinkarnacja

Kriszna

Krishna

Rama

Hare

Kryszna

hinduizm

krysznowcy

karma

Indie

Gaura

India

wyznawcy Kryszny

Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny

Bhagavad-Gita

Śrimad Bhagavatam

Festiwal Indii

Woodstock

Pokojowa Wioska Kryszny

vaisnava

waisznawa

waisznawizm

wajsznawa

wajsznawizm

religie wschodu

filozofia wschodu

duchowość

astrologia wedyjska

jyotish

przepisy wegetariańskie

kuchnia wegetariańska

joga

dezinformacja ruchów katolickich

serwis

portal

astrologia wedyjska

taniec indyjski

kalendarz księżycowy

muzyka indyjska

dharma

ayurweda

ayurveda

książki Prabhupada

nama-hatta

mantry

przepisy wegetariańskie

świątynia

festiwal

sekta

sekty

 
 
 
 
 
 
 
logowanie
rejestracja
regulamin strony
 
 
 
 
   Autor: Yogi Krishnaram
dodał: admin    opublikowano: 2016-09-14    przeczytano: 1686
kategoria: Literatura naukowa i akademicka
podkategoria: Literatura naukowa i akademicka
 
Powrót >>>     
 
Gaudija-wisznuizm
 

Gaudija-wisznuizm (inaczej: wisznuizm bengalski, wisznuizm Ćajtanji) jest jedną z tradycji wisznuizmu - krysznaizmu, która została zapoczątkowana w XVI wieku przez Ćajtanję Mahaprabhu na terenie Bengalu. Jest tradycją ortodoksyjną, przyjmuje wszystkie główne zasady wisznuizmu i ogólnie hinduizmu, a konkretniej filozofii wedanty. Wywodzi się filozoficznie z południowoindyjskiej Brahmasampradaji założonej w XIII wieku przez Madhwę Anandatirthę, jednak wzbogaca i modyfikuje filozoficznie tę tradycję.Tradycja gaudija-wisznuicka kładzie nacisk przede wszystkim na bhakti, zwłaszcza wyrażone w postaci sańkirtanu (recytowaniu imion Pana). Uważa Krysznę za Pana Najwyższego i źródło Wisznu. Istotny w tej tradycji jest również kult ukochanej Kryszny i Radhy. Filozoficznym systemem Ćajtanji oraz Jego uczniów jest gałęzią wedanty zwaną aćintjabhedabheda.

Historia

Ćajtanja Mahaprabhu - założyciel

Twórcą tego nurtu jest Ćajtanja Mahaprabhu (1486 - 1534), uważany przez wyznawców za manifestację Radhy i Kryszny w jednym ciele. Urodził się w Nawadwipie (w Bengalu), nadano mu imię Wiśwambara Miśra, jednak był powszechnie znany jako Nimai. Razem ze Swoim bliskim przyjacielem Nitjanandą wykazywał od najmłodszych lat wielką religijność i pobożność. W wieku szesnastu lat został uczniem znanego lokalnego nauczyciela Pandita Gangi Dasa. Wkrótce stał się wielkim znawcą sanskrytu oraz postanowił założyć własny system filozoficzny. Mniej więcej w tym samym czasie ożenił się z córką bramina Lakszmipriją. Udał się na pielgrzymkę do nauczyciela duchowego tradycji Brahmasampradaji, aby otrzymać formalną inicjację. Odtąd kładł nacisk na rozpewszechnianie świętego ruchu sańkirtana po całym Bengalu. 

W wieku 24 lat przyjął sannjasę z rąk Keśawy Bharati Swamiego oraz przybrał imię Kryszna Ćajtanja. Udał się następnie na dwuletnią pielgrzymkę po Orissie i ogólnie Indiach południowych, aby odnowić tam dawne tracyje duchowe, które chyliły się ku upadkowi. Jego podróże misjonarskie okazały się wielkim sukcesem. Jednym z osiągnięć Pana Ćajtanji było rozpowszechnienie tradycji "festiwalu wozów" Rathajatry, który jest praktykowany z wielkim zaangażowaniem, w mieście Puri po dziś dzień. Kolejne sześć lat Ćajtanja spędził na intensywnym rozpowszechnieniu bhaktijogi po całych Indiach. Potem, osiemnaście ostatnich lat życia Ćajtanja spędził w niemal całkowitym odosobnieniu, otoczony tylko niewielką grupką uczniów, z którymi razem omawiał teologię, w świętym mieście Puruszottamakszetra. Odszedł w 1534 roku podczas kirtanu w mandirze w Puri. 

Życie Ćajtanji spisał jeden z Jego uczniów Krysznadasa Kawiradźa Goswami w pięknym monumentalnym dziele literatury bengalskiej o nazwie rŚri Ćajtanja Ćaritamrytar1; ("Nektar historii świętego Ćajtanji").Ćajtanja podróżował, nauczał ze Swymi licznymi towarzyszami, czterech z których jest szczególnie istotnych, gdyż razem z Kryszną Ćajtanją tworzą tak zwaną Pańca-tattwę. Są to: Jego bliski przyjaciel Nitjananda (inkarnacja Balaramy), Adwajta Aćarja (inkarnacja Wisznu i Śiwy), Gadadhara (inkarnacja Radhy i Lality), Śriwasa (inkarnacja Narady). Sam Ćajtanja to oczywiście inkarnacja Radhy i Kryszny.Sam Ćajtanja nie tworzył żadnych dzieł literackich za wyjątkiem ośmiu pięknych wersetów o nazwie "Śri Śikszasztaka", które w gruncie rzeczy zawierają całe sedno Jego filozofii. Jego filozofia została spisana przez sześciu (lub ośmieu wg innej wersji) Goswamich (Goswaminów) - Jego wybitnych uczniów, znawców śastr.

Bezpośrednia kontynuacja ruchu Ćajtanji

Po śmierci Pana Ćajtanji jego ruch był kontynuowany przez Jego najbliższych towarzyszy - Jego bliskeigo przyjaciela Nitjanandę oraz przez Adwajta-aćarję. Dzieło Nitjanandy było kontynuowane przez Jego żonę Dźahnawi Matę i syna Wirabhadrę. Do ich osiągnięć należy między innymi zorganizowanie zjazdu wielkich nauczycieli duchowych w bengalskiej wiosce Kethuri. Wydarzenie to jest żywo rozpamiętywane w folklorze. Na terenie północy Indii gaudija-wisznuizm rozwijali spadkobiercy Ćajtanji - sześciu Goswamich. Byli to wybitni uczeni, znawcy śastr, którzy stworzyli niezliczone dzieła literackie zgłębiająca doktrynę, filozofię czy teologię bhakti. To przez nich wisznuizm Ćajtanji rozkwitał intelektualnie i kulturalnie. Okres ich życia można nazwać "złotym wiekiem bengalskiego wisznuizmu". Szczególnie wybitny spośród sześciu Goswamich - Dźiwa Goswami wykształcił wielu innych wybitnych intelektualistów gaudija-wisznuickich takich jak Śriniwasa Aćarja, Narottama Dasa Thakura czy Śjamananda Prabhu, którzy rozpowszechnili gaudija-wisznuizm działalnością misjonarską. W linii duchowych spadkobierców Narottamy Dasy spośród wielu innych pojawił się na przełomie XVIIego i XVIIIego wieku genialny intelektualista jakim był Śrila Baladewa Widjabhuszana - autor potężnego, monumentalnego dzieła, jakim jest Gowinda-bhaszja, czyli jedyny dotąd w tradycji gaudija-wisznuizmu komentarz objeśniający podstawowy tekst wedanty, jakim jest Wedanta-suta (Brahma-sutra). Nie można również pominąć osiągnięć w ujednolicaniu teologicznym gaudija-wisznuizmu, mistrza duchowego Baladewy Widjabhuszany - wielkiego aćarji jakim był Śrila Wiśwanath Ćakrawarti Thakur.

Upadki tradycji oraz dziwiętnastowieczna reformacja

Z czasem pomimo wielkiego rozkwitu kulturalnego gaudija-wisznuizmu w okresie XVI-XVIII wiek zaczęły się tworzyć rozmaite problemy. Jednym z nich było zwulgaryzowanie praktyk wisznuickich poprzez tak zwanych sahadźijów, czyli pewnego typu tantryków, praktykujących rytualny seks celem wywołania duchowych (a raczej pseudoduchowych doznań). Różne odłamy tego typu - fałszywe tradycje czyli tzw. apasampradaja - się rozpowszechniły po Bengalu, niszcząc oryginalną tradycję Pana Ćajtanji. Degeneracje tej tradycji działa się również za sprawą majawadystów i różnych innych apasampradaji (szczegółowy opis fałszywych tradycji w książce "The Apasampradayas", autor: Suhotra Swami). 

Odrębną przyczyną był europejski kolonializm, wiążący się z rozpowszechnianiem fałszywej propagandy misjonarzy chrześcijańskich, między innymi poprzez nauczanie jako "prawdziwej" pseudo-indologii, bez jakichkolwiek solidnych podstaw naukowych, tworzonej przez zachodnich pseudobadaczy (takich jak Max Mueller, wysuwających bzdurne teorie i), mających nikłe pojęcie o indyjskiej kulturze. Celem fałszowania historii (w tym przypadku indyjskiej) była próba krytyki indyjskiej tradycji i religii przed tymi Hindusami, którzy sami jej dobrze nie znali. Jednocześnie promowane śmieszne przesądy chrześcijańskie i mitologiczne bajeczki biblijne jako fakt (np. jednym z wysuwanych argumentów mających "udowodnić" mitologiczny charakter Mahabharaty i Ramajany był "fakt", że przedstawiają wydarzenia mające miejsce przed biblijną datą stworzenia wszechświata w czwartym tysiącleciu przed Chr.). ii

Osobą która umocniła tradycję wisznuizmu Ćajtanji i "posprzątała" ją był Bhaktiwinoda Thakura (1838-1915). Urodził się pod nazwiskiem Kedarnath Dutt w Bengalu, w rodzinie która pomimo znajomości tradycji gaudija nie praktykowała jej ściśle. Odebrał angielskie wykształcenie (którego nieodłącznym elementem było wpajanie chrześcijańskiej propagandy). Podjął pracę jako sędzia. Cały czas jednak starał się zgłębiać tradycję gaudija-wisznuizmu. Było to jednak trudne ze względu na ogromne problemy ze zdobyciem podstawowych dzieł tej tracycji takich jak Ćajtanja-ćaritamryta, cze nawet Śrimad-bhagawatam. Kiedy wreszcie udało mu się to, studiując wisznuizm Ćajtanji odkrył jego głębokie duchowe piękno. Rozpoczął upublicznianie nauk tej tradycji. 1869 roku Kedarnath wydał swe pierwsze dzieło The Bhagavata: Its Philosophy, Its Ethics and Its Theology. W 1881 roku rozpoczął kolportaż wisznuickiego czasopisma. W tym samym roku poznał swego śiksza-guru - Dźagannathę Dasa Babadźiego. Intensywnie angażował się w drukowanie materiałów krysznaickich. W uznaniu dla jego zasług otrzymał od innych wisznuitów tytuł Bhaktiwinoda. W 1908 roku otrzymał sannjasę z rąk Gaurakiśory Dasa Babadźiego. Odtąd przez siedem ostatnich lat życia pozostawał w świętym miejscu Majapur - miejscu narodzin Pana Ćajtanji. Ponowne jego odkrycie należało do jednych z jego wielkich osiągnięć.Podsumowując, głównymi osiągnięciami Bhaktiwinody były umocnienie i ponowne rozpowszechnienie wisznuizmu Ćajtanji w Indiach, rozwinięcie myśli krysznaickiej ze strony intelektualnej (m.in. obalenie oszczerczych zarzutów ze strony działaczy chrześcijańskich), oczyszczenie tradycji gaudija-wisznuizmu od wulgaryzacji przez sahadźijów oraz inne apasampradaje, zbudowanie podstawy dla dalszego upowszechniania literatury wisznuickiej po Indiach i całym świecie - dzieła kontynuowanego z wielkimi sukcesami przez jego uczniów.

Bhaktisiddhanta Saraswati

Bhaktisiddhanta Saraswati Thakura (1874-1937) urodził się jako Bimal Prasada Datta; był synem Bhaktiwinody Thakury. Od najwcześniejszych lat fascynował się duchowością Ćajtanji, a to w dużej mierze, oczywiście za sprawą ojca. Jako młodzieniec Bimal został znawcą sanskrytu, interesował się także astronomią i matematykę. W tych dziedzinach jego koronnym osiągnięciem była redakcja do publikacji starożytnego traktatu sanskryckiego na temat astronomii pt. Surja-siddhanta. W 1900 roku Bimala inicjował Gaura Kiśora Dasa Babadźi i nadał mu imię Śri Warszabhanawi-dewi-dajita Dasa. Po śmierci ojca przyjął sannjasę i już jako sannjasin rozpoczął działalność misjonarską po całych Indiach w formie zorganizowanej i zinstytucjonalizowanej poprzez założenie Gaudija-math. Mimo początkowych sukcesów tej organizacji, rozpadła się na mniejsze mathy po śmierci Bhaktisiddhanty i początkowe nadzieje wiązane z nim nie zostały spełnione. Bhaktisiddhanta kontynuował dzieło swojego ojca poprzez rozpowszechnianie gaudija-wisznuizmu, oczyszczania go z fałszywych ideologii sahadźijów i majawadystów. Specjalizował się szczególnie w filozoficznych debatach. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż działalność misjonarską prowadził przy pomocy nowoczesnych metod takich jak radio czy zmechanizowany transport. Liczbowo jego osiągnięcia to: otworzone 64 świątynie, ponad 60 tysięcy uczniów inicjowanych i ponad 200 prac wydanych na rozmaite tematy.

Krysznaizm na Zachodzie - Bhaktiwedanta Swami Prabhupada

Śri Śrimad A. C. Bhaktiwedanta Swami Prabhupada uważany jest powszechnie za pierwszą osobę, która sprowadziła gaudija-wisznuizm na Zachód. Były jednak już wcześniejsze próby uczynienie tego, lecz miały tylko ograniczony sukces. Pierwszym znanym misjonarzem był Baba Premananda Bharati (uczeń Dźagatbandhu Sundara), który przyjechał do Los Angeles w 1902 roku, gdzie założył świątynie Kryszny i zebrał (według niektórych szacunków) aż pięciu tysięcy uczniów. Jego dzieło kontynuował jego uczeń Mahanambrata Brahmaćari, który wykładał na kilkudziesięciu zachodnich uczelniach w latach trzydziestych. Niestety liczba ich uczniów się zmniejszyła z powodu prześladowań religijnych. W Europie rozpowszechniać wisznuizm starali się też uczniowie Bhaktisiddhanty: Bhaktihridoj Bon i Bhaktipradip Tirtha, jednak nie odnieśli wielkich sukcesów. 

Swami Prabhupada (1896-1977) urodził się jako Abhaj Ćaran De w rodzinie pobożnych gaudija-wisznuitów w Kalkucie. Za sprawą ojca Gaura Mohana De w najwcześniejszych latach życia zapoznał się dogłębnie z filozofią krysznaicką. Odebrał wykształcenie w systemie angielskim. Jako młody człowiek poznał dogłębnie sanskryt, dzięki któremu mógł napisać wybitne przekłady kilkudziesięciu wielkich dzieł wedyjskich, a także oczywiście język angielski, który pozwolił mu rozpowszechniać gaudija-wisznuizm po całym świecie. Jako student chemii zaangażował się w niepodległościowy ruch Mahatmy Gandhiego. Po ukończeniu studiów ożenił się i założył biznes farmaceutyczny. 

Prowadzenie działalności misjonarskiej na całym świecie rozpoczął za poleceniem Bhaktisiddhanty Saraswatiego, które uzyskał przy ich pierwszym spotkaniu w roku 1922. Został uczniem Bhaktisiddhanty i jedenaście lat później przyjął od niego inicjację, otrzymując imię duchowe Abhaj/a Ćaranarawinda Dasa. Abhaj napisał niezmiernie istotne dzieło The Bhagavad Gita as It is (przekład Bhagawad-gity z komentarzem), założył też czasopismo Back to Godhead (do dziś wydawane przez jego uczniów); ogólnie pomagał w działalności misyjnej Gaudija-math. 

W 1947 roku otrzymał tytuł Bhaktiwedanta, w zasłudze za działalność misjonarską i głęboką wiedzę filozoficzną. Trzy lata później porzucił życie rodzinne i udał się do świętego miasta Wryndawan/y, gdzie mieszkał w świątyniy Radha-Damodara i pracował nad swym głównym życiowym dziełem - wielotomowym przekładem i komentarzem do Śrimad-Bhagawatam. 

W 1959 roku został sannjasinem, a sześć lat później przybył po raz pierwszy do USA, gdzie założył Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny (ISKCON - International Society for Krishna Consciousness). Jako organ kierowniczy ICKCONu powołał Kolegium Zarządzające (GBC - Governing Body Comission). Założył też powiązaną z ISKCONem organizację The Bhaktivedanta Book Trust - wydawnictwo publikujące jego dzieła. Wydało ok siedemdziesiąt różnych książek w ponad stu różnych językach. W obrębie ISKCONu rozpoczął działalność charytatywną polegającą na rozdawaniu darmowego, wegetariańskiego, ofiarowanego Krysznie pożywienia (skt. prasadam) osobom potrzebującym, znaną pod nazwą Food for Life. Założył również w Indiach kilka ważnych duchowych instytucji takich jak świątynia Kryszny-Balaramy we Wryndawanie czy zainicjowana świątynia w Majapur, która ma być połączona również z Instytutem Studiów Wedyjskich. W sumie w ciągu ostatnich dwunastu lat życia okrążył czternaście razy kulę ziemską, założył sieć ponad stu aśramów, świątyń, szkół, społeczności rolniczych itp. i napisał ponad czterdziestu tomów literatury religijnej, w tym przekładów, traktatów filozoficznych itp.

ISKCON po śmierci Prabhupady

Po śmierci Prabhupady ISKCON nadal się rozwija i zdobywa nowych wyznawców na całym świecie. Sieci świątyń i innych placówek powstają nie tylko w Indiach, Stanach Zjednoczonych, lecz na wszystkich kontynentach. Członkowie ISKCONu są znani z udziału w akcjach charytatywnych, a także z osiągnięć akademickich. W końcu publikacja dzieł Prabhupady po angielsku była skokiem przez przepaść w europejskiej indologii. ISKCON jest głównym nurtem gaudija-wisznucikim znanym na Zachodzie. Jak w każdej organizacji powstały pewne odłamy takie jak tak zwana "Misja Ćajtanji", ruch zwolenników Narajana Maharadźa (Narayan Maharaj), ruch rytwik czy inni, jednak pomimo to gaudija wisznuizm się rozprzestrzenia i ma duże perspektywy przed sobą.

Filozofia, teologia, literatura

Podstawami doktrynalnymi gaudija-wisznuizmu są oczywiścię śruti (Wedy) i smryti, podobnie jak praktycznie całego hinduizmu. Na szczególną uwagę zasługują wśród smryti wielka Purana Śrimad-bhagwatam oraz Bhagawad-gita. Z późniejszych dzieł czołową pozycję zajmują księgi na temat założyciela nurtu gaudija Ćajtanji Mahaprabhu i Jego towarzyszach pisane przez współczesnych, z których najistotniejsza jest niewątpliwie Ćajtanja-ćaritamryta. Inną ważną księgą jest Gita-gowinda, czyli Pieśń o Krysznie Pasterzu autorstwa średniowiecznego poety Dźajadewy Goswamiego. To ostatnie wielkie poetyckie dzieło sanskryckie, które jest unikalne samo w sobie (na przykład ponieważ to jedyne poetyckie dzieło sanskryckie zawierające rymy). 

Gaudija-wisznuizm wpisuje się w filozofię bhakti, która uznaje za najważniejszą rzecz na całym świecie oddawanie czci Panu Krysznie oraz Jego ukochanej Radhzie i innym Jego towarzyszom i wielbicielom. Najlepszą metodą tego jest sańkirtan, czyli wyśpiewywanie (albo powtarzanie czy pamiętanie) imion Pana. Jest to najlepsza sadhana, która najszybciej nas wyzwoli w wieku Kali-jugi (największego moralnego upadku), Filozofia Pana Ćajtanji nazywa się aćintjabhedabheda, czyli niepojęta różnica w braku różnicy. Jak sama nazwa wskazuje jest pośrednia pomiędzy monizmem, a dualizmem. Uznaje Krysznę za najwyższą rzeczywistość, a dusze i wszechświat zostały przez Niego stworzone, jednak są od Niego różne. Kryszna jest nieskończenie wielki, jest źródłem całego wszechświata, nawet samego Pana Wisznu, który jest Jego manifestacją, natomiast dusze są nieskończenie małe i w pewnym sensie ich prawdziwą naturą jest jakość równa Krysznie, jednak pozostają od niego rozdzielne, choć związane przez bhakti. Kryszna jest nieskończony, jednak przebywa w ciele duchowym w opisywalnej postaci w Swej Boskiej siedzibie na Goloce razem z wiecznymi towarzyszami. Aby to wyrazić używana jest porównawcza analogia do Słońca, które z jednej strony jest tylko w jednym miejscu, a z drugiej strony jest wszędzie tam gdzie sięgają jego promienie. 

Boski Kryszna manifestuje się w trzech różnych postaciach (formach):
1. Bhagawan - Kryszna w Swej najpełniejszej formie - na Goloce. Osiągany przez bhaktów.
2. Paramatman - Kryszna w duchowym sercu każdej istoty. Osiągany przez joginów.
3.Brahman - Kryszna manifestujący się jako wszechprzenikający, bezosobowy absolut. Osiągany przez dźńanich. 

Kryszna inkarnuje w świecie materialnym pod postacią awatar (czyli zstąpień). Tradycja gaudija wyróżnia sześć głównych typów awatar:
1.Lila-awatara - ("zstąpienie rozrywkowe") takie jak Rama, Narasimha i inne. Te zstąpienia mają Swoje pewne historie - realizują Boską rozrywkę Kryszny.

2.Purusza-awatara, czyli: 
1) Karanadakaśaji Wisznu - stwórca wszystkich wszechświatów 
2) Garbodhakaśaji Wisznu - przebywający we wszystkich wszechświatach 
3) Kszirodakaśaji Wisznu - przebywający w sercu duchowym każdej istoty

3.Guna-awatara, czyli Wisznu (zajmujący się guną sattwa - czystości), Brahma (guna radźa - aktywności), Śiwa (guna tama - ciemności)

4.Śaktjaweśa-awatara, czyli kiedy Kryszna zsyła Swoją duchową moc na żywą istotę

5.Manwantara-awatara, czyli w ciągu każdej Kalpy czternastu Manu, czyli wielkich przywódców ludzkości

6.Juga-awatara, czyli awatary każdej jugi (ery), spełniające Swoje misje, porządkowania moralnie świata

Sposobem osiągnięcia Kryszny jest rozwijanie emocjonalnego związku z Nim. Najważniejszym elementem są różne formy koncentracji na Jego imionach oraz na Jego formach. Oczywiście pomocne jest również studiowanie śastr, zgłębianie wiedzy wedyjskiej, towarzystwo świętych osób (sadhu-sańga), praktyki kultowe takie jak zwiedzanie świątyń czy pudźa, medytacja itp.

Generalnie rozwijane bhakti ma dwie formy:
1.Wajdhi-bhakti - jakby mniej dojrzałe, dyktowane przez rozmaite nakazy odnośnie rytuałów
2.Raganuga-bhakti - czysta miłość, wychodząca poza rytualne praktyki kultowe
Bhaktowie mogą rozwijać emocjonalny związek z Kryszną na wiele różnych sposobów. 

Konkretniej istnieje dwanaście nastrojów bhakti (skt. bhawa) - pięć głównych i siedem pobocznych.
Główne:
1.Neutralna miłość (śantarasa) - polega na zachwycie nad formą Kryszny podczas medytacji. Przykładem bhakty, który praktykował tę bhawę jest Bhiszma. Ta bhawa nie jest jednak uznawana przez wszystkich aćarjów jako w pełni dojrzała.
2.Miłość z pozycji sługi (dasjarasa) - bhakta jest sługą Kryszny. Przykładem są jego synowie.
3.Miłość przyjacielska (sakhjarasa) - bhakta jest przyjacielem Kryszny. Przykładem jest Ardźuna.
4.Miłość rodzicielska (watsaljarasa) - bhakta stawia się w pozycji rodzica Kryszny. Przykładem jest Jego matka Jaśoda.
5.Miłość małżeńska (madhurjarasa) - bhakta stawa Siebie w pozycji kochanki. Idealnym przykładem jest miłość Radhy i Kryszny.

Poboczne:
1.Śmiech (hasja) - reagowanie humorem na rozrywki Kryszny
2.Podziw (adbhuta) - podziw dla Kryszny
3.Współczucie (karuna) - współczucie Krysznie kiedy cierpi
4.Gniew (raudra) - gniew przeciwko Jego wrogom
5.Waleczność (wira) -; waleczność w obronie krysznaizmu
6.Strach (bhajanaka) - strach powodowany zmartwieniem o Krysznę
7.Wstręt (wibhatsa) - wstręt do świata materialnego powodowany tęsknotą do Kryszny

Objawami dojrzałego bhakti są rozmaite emocje oraz symptomy wewnętrzne i zewnętrzne/ Niektóre z tych ras mogą być łączone ze sobą, a w przypadku innych jest to absolutnie niedozwolone, gdyż powoduje szkodliwe pomieszanie ras (rasabhasa), co rodzi różne dewiacje religijne. Temat bhakti opisuje dogłębnie Rupa Goswami w dziele Bhakti-rasamryta-sindhu, które zostało streszczone i przetłumaczone przez Śrila Prabhupadę jako "Nektar oddania".

Bibliografia

i Klaus Klostermaier Teoria aryjskiej inwazji http://tnij.org/ea7k
ii http://historicalrama.org/IndianTextMyth.html

1. Jaźwiński, Przemysław Międzynarodowe Towarzystwo Świadomości Kryszny (ISKCON) w Europie Środkowej i Wschodniej w latach 1970-1998, Zakład Wydawniczy >>NOMOS<< , Kraków 2000, ISBN 83-88508-01-6
2. http://gaudiya.com
3. Swami Sivananda All about Hinduism, Divine Life Society, 1999, wersja internetowa: http://www.dlshq.org/download/hinduismbk.htm4. A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda The nectar of devotion, 1970, The Bhaktivedanta Book Trust International ISBN 978-1-84599-064-0
 
Powrót >>>     
Udostępnij:
   
 
  komentarzy: 0     0   0  
 
Aby dodawać komentarz do artykułu musisz być zalogowany.
zaloguj.
 
 
 
OSTATNIE NA FORUM
Re: Indradyumna Swami
(27-03-2024 13:32:32)
 
KUPIĘ Śrimad Bhagavatam, Canta 01-07
(23-02-2024 13:12:45)
 
Re: Przemyslenia na temat Harinama Sankirtana
(31-01-2024 19:22:28)
 
Nie jesteśmy wegetarianami ani nie-wegetarianami
(19-01-2024 18:59:38)
 
Re: Świeckie Państwo?
(20-12-2023 21:38:05)
 
Vanaprastha
(19-12-2023 21:41:53)
 
Re: Stało się… Watykan oficjalnie dopuszcza błogosławienie par jednopłciowych
(18-12-2023 20:31:21)
 
 
LINKI
 
 
 
 
 
 
 
TAGI
Święte Imię   Kryszna Katha   Varnaśrama   Filozofia   Kryszna   Mahatma das   Krishna Kshetra Swami   Prawo karmy   Polityka   Monarchia   Homoseksualizm   Kobiety   Astrologia   Chrześcijaństwo   Aborcja   Trivikrama Swami   Prabhupada  
 
Copyright © 2016. All Rights Reserved.  Created by Future Project