Lecture on SB 6.1.45 -- Laguna Beach, July 26, 1975

Nitai: "Proporcjonalnie do rozmiaru religijnych i bezbożnych czynów w tym życiu, dana osoba doznaje przyjemności lub cierpi odpowiednie reakcje swej karmy w życiu następnym."

Prabhupāda:

yena yāvān yathādharmo

dharmo veha samīhitaḥ

sa eva tat-phalaṁ bhuṅkte

tathā tāvad amutra vai

(SB 6.1.45)

W poprzednim wersecie omówiliśmy dehavān na hy akarma-kṛt. Każdy, kto dostał to materialne ciało, musi pracować. Każdy musi pracować. W ciele duchowym też musisz pracować. W materialnym również. Podstawą tej pracy jest dusza- dusza to moc życia- więc jest zajęta. Ciało żywe oznacza, że jest tam ruch. Praca. Nie może siedzieć bez ruchu. W Bhagavad-gīcie powiedziane jest, "Ani przez chwilę nie można być w bezruchu." To jest symptom żywej istoty. Ta praca występuje odpowiednio do ciała. Pies biega i człowiek biega. Człowiek uważa, że jest bardzo cywilizowany, ponieważ biega w samochodzie. Oboje biegną, ale człowiek dostał taki typ ciała, dzięki któremu może przygotować pojazd, w którym się przemieści. Myśli, że "Biegnę szybciej od psa, dlatego jestem cywilizowany. To jest współczesna mentalność. On nie wie, jaka jest różnica między bieganiem pięćdziesiąt mil na godzinę, pięć mil, pięć tysięcy mil czy pięć milionów. Przestrzeń jest nieograniczona. Jakąkolwiek odkryjesz prędkość, nadal będzie niewystarczająca. Niewystarczająca. To nie jest życie "

Jestem cywilizowany, ponieważ mogę biec szybciej od psa."

panthās tu koṭi-śata-vatsara-sampragamyo

vāyor athāpi manaso muni-puṅgavānāṁ

so 'py asti yat-prapada-sīmny avicintya-tattve

govindam ādi-puruṣaṁ tam ahaṁ bhajāmi

(Bs. 5.34)

Nasza prędkość... Dokąd? Spieszymy się, ponieważ chcemy pójść w konkretnym kierunku. Prawdziwym kierunkiem jest Govinda, Viṣṇu. na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇu. Ludzie biegną z różną prędkością, ale nie wiedzą, jaki jest kierunek. Pewien wielki poeta w naszym kraju, Rabindranath Tagore, napisał artykuł, czytałem go, gdy był w Londynie. W waszych zachodnich krajach auta jadą z dużą prędkością. Rabindranath Tagore był poetą. Myślał, że "Kraj Anglików jest taki mały, jeżdżą z taką prędkością, że wpadną do oceanu." Zrobił taką uwagę. Dlaczego jeżdżą tak szybko? Podobnie my biegniemy tak szybko w kierunku piekła. To jest nasza pozycja, ponieważ nie wiemy, jaki jest nasz kierunek. Jeśli nie wiem, dokąd jadę, a prowadzę samochód z pełną prędkością, to jaki będzie efekt? Katastrofa. Musimy wiedzieć, dlaczego biegniemy. Tak jak rzeka płynie szybkim nurtem, a jej przeznaczeniem jest morze. Gdy rzeka dopływa do morza, osiąga przeznaczenie. Podobnie my musimy znać swoje przeznaczenie. Jest nim Viṣṇu, Bóg. Jesteśmy cząstką Boga. Jesteśmy... W jakiś sposób upadliśmy do tego materialnego świata. Dlatego celem naszego życia będzie powrót do domu, do Boga. To jest nasz kierunek. Nie ma innego. Ruch świadomości Kṛṣṇy uczy "Wyznacz cel swojego życia." Co jest celem życia? "Powrót do domu, do Boga. Idziesz w przeciwną stronę, w kierunku piekła. To nie jest twoim przeznaczeniem. Idź w tą stronę, z powrotem do Boga." To jest nasze nauczanie.